Η ψυχοθεραπεία ενός πρώην εξαρτημένου
Τρία νέα παιδιά πέρασαν από τον εικονικό κόσμο των ουσιών στην πραγματική ζωή και διηγούνται τα όσα βίωσαν μέσα από μία θεατρική παράσταση. Και το αποτέλεσμα ήταν λυτρωτικό. Όπως το λέει και ο στίχος: «Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου»
Τάκης Καραγιάννης
4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
αναδημοσίευση από το www.protagon.gr
http://www.protagon.gr/epikairotita/i-psyxotherapeia-enos-prwin-xristi-narkwtikwn-44341061216
Πριν μερικά χρόνια, η φωτογράφος Ρόουζ-Λιν Φίσερ συνέλεξε 100 δείγματα δακρύων τα οποία προήλθαν από διαφορετικά ερεθίσματα, τα ανέλυσε κάτω από ένα μικροσκόπιο και τα φωτογράφισε. Υπάρχουν τρία είδη δακρύων. Τα βασικά-λιπαντικά, τα αντανακλαστικά και τα ψυχικά. Τα τελευταία ήταν κι αυτά που περίσσευαν πριν μερικές ημέρες, στην Καλλιθέα. Ο Δημήτρης, ο Ερρίκος κι ο Μάκης, κατάφεραν και μάζεψαν σχεδόν 100 άτομα στο δημοτικό κινηματοθέατρο. Μόνοι τους, τρεις τους. Και έκαναν τον κόσμο που ήταν κάτω από την σκηνή όχι απλά να χύσει δάκρυα, αλλά να μην μπορεί να ανασάνει κανονικά από τους λυγμούς.
Ο Δημήτρης, ο Ερρίκος κι ο Μάκης είναι πρώην χρήστες ναρκωτικών. Μέσα από το πρόγραμμα Θησέας κατάφεραν και έφυγαν από τα faux ταξίδια του μυαλού και του σώματος και διηγήθηκαν τις εμπειρίες τους μέσα από μία θεατρική παράσταση. Μία παράσταση που αναφέρεται στα όσα πέρασαν κατά την παρουσία τους στον κόσμο των ουσιών, μία παράσταση αφιερωμένη στα όσα έζησαν κατά τα πρώτα στάδια της αποτοξίνωσης και της αποθεραπείας τους. Και μαζί τους ήταν οι γονείς τους, τα αδέρφια τους, οι κοπέλες τους, οι φίλοι τους. Ολοι αυτοί που τους είδαν να πεθαίνουν σχεδόν, όλοι αυτοί που έζησαν από πρώτο χέρι την επιστροφή τους στη ζωή. Κι όλοι είχαν να πουν μία κουβέντα. Ομαδική ψυχοθεραπεία, κανονική λύτρωση.
Είδα γονείς να παραδέχονται τα λάθη τους, τους άκουσα να κατηγορούν τους εαυτούς τους για το τρύπημα των χεριών των παιδιών τους, απόρησα με την σκληρή αυτοκριτική τους. Υπάρχει κόσμος που δεν κάνει καθόλου, για πολύ πιο απλά ζητήματα. Παρατήρησα τις σφιγμένες γροθιές τους όταν προσπαθούσαν να κρατήσουν ανεπιτυχώς τα δάκρυά τους. Γύρισα και είδα το κοινό. Δεν υπήρχε ένας που δεν είχε βουρκώσει.
Είδα γονείς να λένε «σ’ αγαπώ» στα βλαστάρια τους. Να τους φωνάζουν «μπράβο» για τη μεγαλύτερη χαρά που τους έδωσαν, «ευχαριστώ» για το καλύτερο δώρο που τους έκαναν τα παιδιά τους. Μπορεί να μην τους είχαν ξαναπεί αυτές τις φράσεις με τόση ένταση. Σίγουρα δεν τους τα είχαν πει μπροστά σε τόσο κόσμο. Ανθρώπινο δράμα σε απευθείας μετάδοση, live ψυχικός πόνος και εξιλέωση.
Έχουν περάσει ώρες από την παράσταση, αλλά ακόμη δεν έχω καταλάβει εάν αυτό που παρακολούθησα ήταν περφόρμανς ή η ζωή η ίδια. Η ελευθερία μετά τον εγκλεισμό της ψυχής και του σώματος είναι αλλιώτικη από την απλή ελευθερία, που μπορεί καμιά φορά να μην είναι παρά μία φυλακή. Και υπ’ αυτή την έννοια, ο Δημήτρης, ο Ερρίκος κι ο Μάκης είναι πραγματικά ελεύθεροι. Πέρασαν με επιτυχία τις δοκιμασίες που έβαλαν οι ίδιοι στους εαυτούς τους και έχουν κάθε λόγο να το χαίρονται.
Έχουμε μια ζωή γεμάτη εξετάσεις. Εξετάσεις στο Δημοτικό για τα πρώτα πτυχία αγγλικών, εξετάσεις στο Γυμνάσιο από τη μία τάξη στην άλλη, εξετάσεις στο Λύκειο για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και μετά εξετάσεις στη ζωή. Καθημερινά. Κι αυτές, οι τελευταίες, είναι οι πιο σημαντικές. Δεν έχεις κάποιον άλλον να ανταγωνιστείς, δεν κινδυνεύεις κάποιος ανταγωνιστής σου να γράψει καλύτερα και να σου πάρει τη θέση. Αντίπαλο έχεις τον εαυτό σου, το υποσυνείδητο και τις συνειδητές (απρόσεκτες ή προσεκτικές) αποφάσεις που παίρνεις. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει αυτές τις εξετάσεις δύσκολες. Ο Δημήτρης, ο Ερρίκος κι ο Μάκης δεν έδωσαν λευκή κόλλα. Μπορεί να μουτζούρωσαν το πρόχειρο της ζωής τους, αλλά τώρα το τελικό γραπτό που παραδίδουν είναι καθαρό. Καθαρό όπως το σώμα τους, καθαρό όπως η ψυχή των δικών τους ανθρώπων.
Φεύγω από το δημοτικό κινηματοθέατρο με ταξί. Η Συγγρού γεμάτη πολύχρωμα λαμπιόνια από τα κλαμπ με strip show. Γεμάτη με φώτα νέον, σαν ηλεκτρικά κοσμήματα στο εύκαμπτο κορμί της πόλης. Στο ραδιόφωνο παίζει το τραγούδι της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, «η επιμονή σου». Σε έναν στίχο συνοψίζονται τα πάντα. «Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου».
Τρία νέα παιδιά πέρασαν από τον εικονικό κόσμο των ουσιών στην πραγματική ζωή και διηγούνται τα όσα βίωσαν μέσα από μία θεατρική παράσταση. Και το αποτέλεσμα ήταν λυτρωτικό. Όπως το λέει και ο στίχος: «Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου»
Τάκης Καραγιάννης
4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
αναδημοσίευση από το www.protagon.gr
http://www.protagon.gr/epikairotita/i-psyxotherapeia-enos-prwin-xristi-narkwtikwn-44341061216
Πριν μερικά χρόνια, η φωτογράφος Ρόουζ-Λιν Φίσερ συνέλεξε 100 δείγματα δακρύων τα οποία προήλθαν από διαφορετικά ερεθίσματα, τα ανέλυσε κάτω από ένα μικροσκόπιο και τα φωτογράφισε. Υπάρχουν τρία είδη δακρύων. Τα βασικά-λιπαντικά, τα αντανακλαστικά και τα ψυχικά. Τα τελευταία ήταν κι αυτά που περίσσευαν πριν μερικές ημέρες, στην Καλλιθέα. Ο Δημήτρης, ο Ερρίκος κι ο Μάκης, κατάφεραν και μάζεψαν σχεδόν 100 άτομα στο δημοτικό κινηματοθέατρο. Μόνοι τους, τρεις τους. Και έκαναν τον κόσμο που ήταν κάτω από την σκηνή όχι απλά να χύσει δάκρυα, αλλά να μην μπορεί να ανασάνει κανονικά από τους λυγμούς.
Ο Δημήτρης, ο Ερρίκος κι ο Μάκης είναι πρώην χρήστες ναρκωτικών. Μέσα από το πρόγραμμα Θησέας κατάφεραν και έφυγαν από τα faux ταξίδια του μυαλού και του σώματος και διηγήθηκαν τις εμπειρίες τους μέσα από μία θεατρική παράσταση. Μία παράσταση που αναφέρεται στα όσα πέρασαν κατά την παρουσία τους στον κόσμο των ουσιών, μία παράσταση αφιερωμένη στα όσα έζησαν κατά τα πρώτα στάδια της αποτοξίνωσης και της αποθεραπείας τους. Και μαζί τους ήταν οι γονείς τους, τα αδέρφια τους, οι κοπέλες τους, οι φίλοι τους. Ολοι αυτοί που τους είδαν να πεθαίνουν σχεδόν, όλοι αυτοί που έζησαν από πρώτο χέρι την επιστροφή τους στη ζωή. Κι όλοι είχαν να πουν μία κουβέντα. Ομαδική ψυχοθεραπεία, κανονική λύτρωση.
Είδα γονείς να παραδέχονται τα λάθη τους, τους άκουσα να κατηγορούν τους εαυτούς τους για το τρύπημα των χεριών των παιδιών τους, απόρησα με την σκληρή αυτοκριτική τους. Υπάρχει κόσμος που δεν κάνει καθόλου, για πολύ πιο απλά ζητήματα. Παρατήρησα τις σφιγμένες γροθιές τους όταν προσπαθούσαν να κρατήσουν ανεπιτυχώς τα δάκρυά τους. Γύρισα και είδα το κοινό. Δεν υπήρχε ένας που δεν είχε βουρκώσει.
Είδα γονείς να λένε «σ’ αγαπώ» στα βλαστάρια τους. Να τους φωνάζουν «μπράβο» για τη μεγαλύτερη χαρά που τους έδωσαν, «ευχαριστώ» για το καλύτερο δώρο που τους έκαναν τα παιδιά τους. Μπορεί να μην τους είχαν ξαναπεί αυτές τις φράσεις με τόση ένταση. Σίγουρα δεν τους τα είχαν πει μπροστά σε τόσο κόσμο. Ανθρώπινο δράμα σε απευθείας μετάδοση, live ψυχικός πόνος και εξιλέωση.
Έχουν περάσει ώρες από την παράσταση, αλλά ακόμη δεν έχω καταλάβει εάν αυτό που παρακολούθησα ήταν περφόρμανς ή η ζωή η ίδια. Η ελευθερία μετά τον εγκλεισμό της ψυχής και του σώματος είναι αλλιώτικη από την απλή ελευθερία, που μπορεί καμιά φορά να μην είναι παρά μία φυλακή. Και υπ’ αυτή την έννοια, ο Δημήτρης, ο Ερρίκος κι ο Μάκης είναι πραγματικά ελεύθεροι. Πέρασαν με επιτυχία τις δοκιμασίες που έβαλαν οι ίδιοι στους εαυτούς τους και έχουν κάθε λόγο να το χαίρονται.
Έχουμε μια ζωή γεμάτη εξετάσεις. Εξετάσεις στο Δημοτικό για τα πρώτα πτυχία αγγλικών, εξετάσεις στο Γυμνάσιο από τη μία τάξη στην άλλη, εξετάσεις στο Λύκειο για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και μετά εξετάσεις στη ζωή. Καθημερινά. Κι αυτές, οι τελευταίες, είναι οι πιο σημαντικές. Δεν έχεις κάποιον άλλον να ανταγωνιστείς, δεν κινδυνεύεις κάποιος ανταγωνιστής σου να γράψει καλύτερα και να σου πάρει τη θέση. Αντίπαλο έχεις τον εαυτό σου, το υποσυνείδητο και τις συνειδητές (απρόσεκτες ή προσεκτικές) αποφάσεις που παίρνεις. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει αυτές τις εξετάσεις δύσκολες. Ο Δημήτρης, ο Ερρίκος κι ο Μάκης δεν έδωσαν λευκή κόλλα. Μπορεί να μουτζούρωσαν το πρόχειρο της ζωής τους, αλλά τώρα το τελικό γραπτό που παραδίδουν είναι καθαρό. Καθαρό όπως το σώμα τους, καθαρό όπως η ψυχή των δικών τους ανθρώπων.
Φεύγω από το δημοτικό κινηματοθέατρο με ταξί. Η Συγγρού γεμάτη πολύχρωμα λαμπιόνια από τα κλαμπ με strip show. Γεμάτη με φώτα νέον, σαν ηλεκτρικά κοσμήματα στο εύκαμπτο κορμί της πόλης. Στο ραδιόφωνο παίζει το τραγούδι της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, «η επιμονή σου». Σε έναν στίχο συνοψίζονται τα πάντα. «Αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου